Πολύς ντόρος γίνεται για την μελέτη της διεθνούς φήμης εταιρείας συμβούλων, της McKinsey, για το επιχειρηματικό σχέδιο της ΔΕΗ. Το κείμενο κρατείται μυστικό τυπικά αλλά δαιμόνιοι ρεπόρτερς έχουν δημοσιοποιήσει ορισμένες "καυτές" προτάσεις του συμβούλου. Η άποψη του γράφοντος είναι ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε να αγχωνόμαστε ούτε (αν τα συμφέροντά μας διαφέρουν) να έχουμε μεγάλες προσδοκίες από την εφαρμογή των προτάσεων του συμβούλου. Για το απλό λόγο ότι αν και όταν εφαρμοστεί κάτι από αυτές (μεγάλο αν) ο λόγος ΔΕΝ θα είναι ότι το έγραψε η McKinsey.
Υπάρχει κατ΄αρχήν σχετική εμπειρία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η McKinsey προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα σε ελληνικές ΔΕΚΟ. Ένα παράδειγμα η Ολυμπιακή Αεροπορία την δεκαετία του '90. Είδαμε πως κατέληξε - εις βάρος (συντριπτικό) του κοινωνικού συνόλου παρά τις συμβουλές της διεθνούς φήμης εταιρείας. Η δυσάρεστη εμπειρία όμως έχει βαθύτερες αιτίες. Η αιτία της αποτυχίας της McKinsey στις ελληνικές ΔΕΚΟ είναι ότι προσπαθεί να λύσει προβλήματα σε λάθος πλαίσιο εταιρικής διακυβέρνησης.
Η εξαιρετική αυτή εταιρεία ειδικεύεται στα "πολιτικά" προβλήματα "δημόσιων" επιχειρήσεων μεγάλου μεγέθους. Δημόσιες επιχειρήσεις είναι αυτές στις οποίες υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός μικρομετόχων και το σημαντικό πολιτικό πρόβλημα είναι να ευθυγραμμιστεί ο στόχος των μετόχων αυτών με τα κίνητρα των διοικούντων και των στελεχών - που δεν ταυτίζονται κατ' ανάγκη. Σε μια μεγάλη τέτοια επιχείριση οι μέτοχοι μπορεί να καταφέρουν (δεν είναι προφανές αλλά ας το υποθέσουμε) να τοποθετήσουν τον Διευθυντή που εμπιστεύονται αλλά αυτός είναι ανίσχυρος αν όλοι οι υφιστάμενοί του έχουν λίγο ή πολύ προσωπικές αντζέντες - και βεβαίως έχουν. Τι κάνει λοιπόν ο νέος αρχηγός; Καλεί την McKinsey για βοήθεια ( Η McKinsey είναι γεμάτη από πρώην στελέχη "δημόσιων" επιχειρήσεων). Του δίνει αντικειμενικές πληροφορίες για την κατάσταση της εταιρείας και τις προοπτικές της και του υποδεικνύει τα στελέχη των οποίων οι αντζέντες δεν συντονίζονται πολύ καλά με αυτές των μετόχων.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν πως λειτουργεί αυτό το μοντέλο στο περιβάλλον μια ελληνικής ΔΕΚΟ. Από το πρώτο βήμα υπάρχει πρόβλημα. Ότι οι μέτοχοι (ή μάλλον ο δεσπόζων μέτοχος) δεν έχει κατά νου την επιτυχημένη επιχειρηματική πορεία της εταιρείας. Αυτό συνεπάγεται ότι η επιλογή του διευθύνοντος συμβούλου γίνεται με ανάλογα κριτήρια. Θα πεί κανείς - ωραία μπορεί να μην είναι η κερδοφορία ο στόχος - σημαίνει αυτό ότι δεν μπορεί η McKinsey να βοηθήσει να γίνει η επιχείριση καλύτερη έστω και σε εναλλακτικούς στόχους; Η απάντηση είναι ότι όχι δεν μπορεί. Γιατί το κίνητρο του Αρχηγού στο ελληνικό περιβάλλον είναι όχι μόνο να μην έρθει σε αντίθεση με τους υφισταμένους του αλλά να εξαγοράσει την υποταγή τους- με την (βάσιμη) ελπίδα ότι όταν αλλάξει πρόσωπο (ή ρούχα!) ο μέτοχος να μπούν αυτοί στην θέση του.
Να παραδεχθούμε ότι η πρόσφατη ανάθεση στο Υπερταμείο της εποπτείας της ΔΕΗ είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής ουσιαστική διαφορά στο πρόβλημα της εταιρικής διακυβέρνησης. Δεν θα δώσουμε στοιχεία -οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ ξέρουν. Αν έχουν διαφορετική πληροφόρηση ας μας διαψεύσουν. Αλλιώς αργά ή γρήγορα η "ζωή θα δείξει"
Και η MacKinsey; Θα ρωτήσει κανείς. Γιατί αναλαμβάνει δουλειές που δεν έχουν καμία προοπτική; Να τολμήσουμε να μαντέψουμε; Για τα λεφτά - και συνήθως είναι καλά λεφτά. Παραμένει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα της εταιρείας αυτής: Οι εκθέσεις της είναι φημισμένες για την ποιότητα της παρουσίασης και το μικρό τους μέγεθος. Ετσι δεν φέρουν σημαντικό βάρος στα ράφια που θα τοποθετηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου