Τα τελευταία 65 χρόνια (από το 1950) ο κλάδος του ηλεκτρισμού στην Ελλάδα, δηλαδή το ρεύμα, είχε ένα όνομα: ΔΕΗ. Στην διάρκεια των πιο πρόσφατων 20 χρόνων (από το 1999) η ελληνική κοινωνία, εκπροσωπούμενη από τους πολιτικούς της ταγούς κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, ασθμαίνοντας, αντιστεκόμενη, κρατώντας καθυστέρηση, προσπαθεί να υλοποιήσει τα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον κλάδο του ηλεκτρισμού. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα μέλος της ΕΕ η οποία δεν έχει "αναλάβει την ιδιοκτησία¨ των σχετικών μεταρρυθμίσεων. Κοινώς "το κάνει με το ζόρι". Με αποτέλεσμα να φθάσουμε στην χθεσινή διατύπωση των ελεγκτών της ΔΕΗ (που κατά τεκμήριο προσυπογράφει την άποψη της Διοίκησης της) ότι η επιχείριση βρίσκεται σε κίνδυνο, υπό όρους, να μην είναι δυνατόν να συνεχίσει τη δραστηριότητά της. Αν αυτό δεν είναι επαρκής αφορμή το παραμύθι να τελειώσει, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν.
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αισθάνεται σεβασμό προς την Επιχείριση αυτή και τους ανθρώπους που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν. Η ΔΕΗ υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα θεμέλια του ελληνικού μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος. Αυτό γιατί πέτυχε τον εξηλεκτρισμό της χώρας σε επίπεδο πρώτου κόσμου μέσα σε χρόνο ρεκόρ - ίσως στα παγκόσμια χρονικά. Η δουλειά όμως τελείωσε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Από το σημείο αυτό και μετά τα αρνητικά της δημόσιας ιδιοκτησίας και της μονοπωλιακής θέσης άρχισαν να εμφανίζονται καθαρότερα. Η ΔΕΗ δούλευε με τις λάθος προτεραιότητες: Τους προμηθευτές της, τους ισχυρούς πολιτικά μεγάλους πελάτες της, τους εργαζόμενους σ'αυτήν (και τους συνταξιούχους της), τους κατά καιρούς (όλους τους καιρούς) πολιτικούς της άρχοντες και τέλος, με αυτή την σειρά, την μεγάλη μάζα των πελατών της. Η θεωρία στην οποία θεμελιώνονται οι οδηγίες και οι εντολές της ΕΕ είναι ότι τα προβλήματα αυτά ακριβώς (που δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα) λύνονται, δηλαδή ανεβαίνει ο καταναλωτής σε πρώτη θέση προτεραιότητος, με το άνοιγμα των αγορών, τον ανταγωνισμό και την ιδιωτικοποιήσεις. Οχι για τους Έλληνες - όχι! Αντίσταση, παραπλάνηση των φράγκων, καθυστέρηση όσο γίνεται. Μέχρι να κινδυνεύσουν να μείνουν χωρίς ρεύμα. Τέρμα το όμορφο παραμύθι λοιπόν-γιατί με το ρεύμα δεν παίζουμε. Πρέπει να τελειώνουμε με την ΔΕΗ.
Το πρώτο βήμα είναι να τελειώνουμε με το όνομα. Για να αρχίσουν οι Έλληνες (και οι πολιτικοί τους αρχηγοί) να κατανοούν ότι ο κλάδος του ηλεκτρισμού δεν ταυτίζεται με μια επιχείριση. Άλλο η ΔΕΗ άλλο το ρεύμα. Ας μείνουν τα παράγωγα (ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ) αν και αυτά πρέπει να αλλάξουν όταν θα ιδιωτικοποιηθούν πλήρως. Συγχρόνως (και άμεσα) θα πρέπει να ανασχεδιασθεί ο κλάδος. Με την αναγνώριση ότι ο ηλεκτρισμός δεν είναι μια αγορά αλλά (τουλάχιστον) τρεις - που είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Το δίκτυο, η παραγωγή και η προμήθεια. Σε αρχικό στάδιο καλύτερο θα ήταν στις τρεις αυτές αγορές να απαγορεύεται η δραστηριοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων σε περισσότερες από μια. Η μόνη από τις τρεις αυτές αγορές στην οποία απαιτείται ρύθμιση είναι τα δίκτυα, περιλαμβανόμενων των λειτουργιών που εξασφαλίζουν την ασφάλεια τροφοδοσίας και τις υποχρεώσεις κοινής ωφέλειας (όπως γίνεται σήμερα).
Η σημερινή ΔΕΗ συνεπώς θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως. Η παραγωγή της θα πρέπει να σπάσει σε τουλάχιστον δύο κομμάτια και να πωληθεί σε ιδιώτες. Τα κομμάτια θα πρέπει να ομαδοποιηθούν έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί το ενδιαφέρον (τα σάπια μήλα κάτω από τα καλά). Το δίκτυο διανομής επίσης πρέπει να σπάσει σε 5-7 κομμάτια (τις σημερινές περιφέρειες ) και να ιδιωτικοποιηθεί Από τις πωλήσεις του δικτύου ο νυν ιδιοκτήτης θα πρέπει να περιμένει και τα περισσότερα έσοδα. Σε αντίθεση με τον σχέδιο της "μικρής ΔΕΗ" των προηγουμένων κυβερνήσεων οι πελάτες της σημερινής ΔΕΗ δεν πρέπει να πωληθούν, γιατί έχουν συνολικά μηδαμινή - πιθανόν αρνητική αξία. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να μηδενιστούν. Οι εναπομείναντες καλοπληρωτές θα πρέπει να μεταφερθούν (με την θέληση τους) στους εναλλακτικούς παρόχους και οι κακοπληρωτές θα πρέπει να αναληφθούν από το δίκτυο στα πλαίσια των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας - το κόστος τους δηλαδή πρέπει να κοινωνικοποιηθεί.
Οι δυνάμεις της αδράνειας της ελληνικής κοινωνίας είναι ισχυρότατες. Είναι ίσως μια από τις πιο συντηρητικές κοινωνίες στην Ευρώπη - με τον πιο καθαρό ορισμό του συντηρητισμού. Μόνο ένα δυνατό ταρακούνημα μπορεί να την βγάλει από την νάρκη. Ο κλάδος του ηλεκτρισμού, με ορατό τον κίνδυνο να μείνει χωρίς ρεύμα, δίνει μια αφορμή (εκτός και αν ο ελεγκτής υπερβάλει - γιατί όμως;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου