Η πώληση του Δικτύου Διανομής από την ΔΕΗ (σε ποσοστό 49% του Διαχειριστή) είναι στο τελευταίο της στάδιο. Ο γράφων έχει εκφράσει τις σοβαρές αντιρρήσεις του για τον σχεδιασμό της διαδικασίας και έχει ήδη προτείνει η πώληση να ματαιωθεί. Με το παρόν γίνεται προσπάθεια να διασωθεί ότι είναι δυνατόν, δεδομένου ότι από ότι φαίνεται η παρούσα διαδικασία θα προχωρήσει.
Ορισμένες προκαταρκτικές επισημάνσεις. Ο γράφων δεν έχει στην διάθεση του καμία απολύτως πληροφορία σχετικά με την πώληση και τον ΔΕΔΔΗΕ εκτός από τις δημόσια διαθέσιμες και προφανώς δεν έχει απολύτως καμία συμμετοχή στην διαδικασία. Το κίνητρο για τις παρεμβάσεις είναι η θητεία του ως στέλεχος του ΔΕΔΔΗΕ στο μακρινό παρελθόν και η ενεργός συμμετοχή του σε μια από τις πρώτες και σημαντικότερες διαδικασίες πώλησης δημοσίου αγαθού (φάσματος συχνοτήτων) πριν 20 περίπου χρόνια. Πώληση που απέφερε στο Δημόσιο έσοδα ύψους περίπου 1 δισ. ευρώ την εποχή εκείνη - ποσό που ισοδυναμεί με περισσότερα από 1,5 δισ. σημερινά ευρώ και τυχαίνει να προσεγγίζει την τάξη μεγέθους της αναμενόμενης αξίας του ΔΕΔΔΗΕ.
Επιπρόσθετα, ορισμένες (ή και όλες) οι προτάσεις που ακολουθούν, ακριβώς λόγω της άγνοιας του γράφοντος σχετικά με την διαδικασία, είναι είτε ήδη παρωχημένες είτε αδύνατο να υλοποιηθούν. Αυτό θα το κρίνουν οι εμπλεκόμενοι.
Πρόταση πρώτη: Είναι καλό να δημοσιοποιείται η τιμή εκκίνησης. Η χαμηλότερη τιμή δηλαδή που ο πωλητής είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί. Δεν αρκεί να δηλώσει ότι διατηρεί το δικαίωμα να μην πωλήσει χωρίς να αναφέρει την κατώτερη τιμή. Γιατί αυτό άλλωστε ισχύει (ή πρέπει να ισχύει) είτε υπάρχει τιμή εκκίνησης είτε όχι (όπως θα εξηγηθεί παρακάτω). Η τιμή εκκίνησης δεν έχει καμία επίπτωση στο τελικό τίμημα και για αυτό πρέπει να είναι όσο χαμηλότερη γίνεται ώστε να μην αποκλεισθούν τυχόν ενδιαφερόμενοι (ο γράφων έχει προτείνει τιμή εκκίνησης 1,2 δισ. ευρώ για το 49% του ΔΕΔΔΗΕ)
Πρόταση δεύτερη: Ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας της διαδικασίας είναι ο αριθμός των ανεξάρτητων συμμετεχόντων που θα υποβάλουν δεσμευτική προσφορά. Είναι τόσο σημαντικός ο αριθμός αυτός που θα δικαιολογούσε ακόμα και παραπλάνηση των ενδιαφερόμενων με την δημιουργία "φανταστικού" συμμετέχοντα από τον ίδιο τον πωλητή! Εάν υποβληθεί μόνο μια προσφορά η πώληση δεν πρέπει να προχωρήσει ακόμα και αν η τιμή της προσφοράς είναι μεγαλύτερη της τιμής εκκίνησης. Γιατί η μοναδική προσφορά υποδεικνύει ότι ο σχεδιασμός της διαδικασίας έχει δομικό σφάλμα. Λογικό επακόλουθο της πρότασης είναι ότι ο πωλητής πρέπει να ελέγξει με πολλή προσοχή και να βεβαιωθεί ότι, στην περίπτωση περισσότερων από μιας προσφορές, αυτές είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Δηλαδή δεν έχουν υποβληθεί από επιχειρηματικές οντότητες που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ελέγχουν η μια την άλλη.
Πρόταση Τρίτη: Η καταλληλότερη μέθοδος για την πώληση είναι η δημοπράτηση με την μέθοδο της "δεύτερης τιμής". Με την μέθοδο αυτή ο πλειοδότης είναι ο νικητής αλλά το τίμημα που θα πληρώσει είναι αυτό του δεύτερου πλειοδότη. Η μέθοδος φαίνεται παράλογη. Έχει όμως ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Αν οι συμμετέχοντες δρουν ορθολογικά, η "δεύτερη τιμή" μηδενίζει το κίνητρό τους να μαντέψουν την τιμή του ανταγωνιστή και συνεπώς το κίνητρό τους για συνεννόηση. Δεν θα προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε και θα επιχειρηματολογήσουμε "εξ αυθεντίας". Ο κύριος που σκέφτηκε αυτή την παράδοξη ιδέα (και απέδειξε συγχρόνως ότι το αναμενόμενο έσοδο θα είναι ίσο με αυτό μιας δημοπρασίας "πρώτης τιμής") ο William Vickrey, πήρε το βραβείο Νόμπελ των Οικονομικών γι' αυτή. Ο γράφων πάντως θα κατανοούσε την αποφυγή της μεθόδου αυτής, γιατί θα έπρεπε ο πωλητής να την εξηγήσει σε δημοσιογράφους και πολιτικούς. Τραγική προσωπική εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου