Το κράτος έχει πέσει σε βαθιά περισυλλογή για το πως θα διευκολύνει τις βιομηχανίες (περιλαμβανομένων των σουπερμάρκετ!) μειώνοντας για αυτές το κόστος του ρεύματος. Σύντομα αναμένονται οι σχετικές αποφάσεις. Εύλογο είναι το ερώτημα: Γιατί μόνο η Βιομηχανία; Γιατί τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν δεν προβλέπεται να εφαρμοστούν προς όφελος των υπόλοιπων 7,5 εκατομμυρίων καταναλωτών; Γιατί να ακολουθήσουμε το "Ιταλικό" μοντέλο και όχι το "Γερμανικό"; Εξηγούμε:
Τόσο το "Γερμανικό" μοντέλο όσο και το "Ιταλικό" έχουν ως κεντρική ιδέα τον δανεισμό. Δανειζόμαστε τώρα (π.χ. για τα επόμενα τρία χρόνια) και χρησιμοποιούμε το δάνειο για να μειώσουμε την τιμή το ρεύματος βραχυπρόθεσμα (περίπου μέχρι τις επόμενες εκλογές!) Αποπληρώνουμε το δάνειο σε 20 χρόνια ξεκινώντας από το 4ο μέχρι το 23ο. Η διαφορά μεταξύ των δυο μοντέλων είναι ο ορισμός των ωφελούμενων. Το "ιταλικό" μοντέλο στόχευε στην βιομηχανία. Το "Γερμανικό" αντίθετα στόχευε στους πολλούς. Ακόμα μια διαφορά είναι ότι το γερμανικό έμεινε στα χαρτιά. Αυτό όμως δεν απαγορεύει να το μελετήσουμε αφού η κεντρική ιδέα που μοιράζεται με το Ιταλικό θα εφαρμοστεί έτσι κι αλλιώς για τις δικές μας βιομηχανίες.
Ο Γερμανοί σχεδίαζαν να μηδενίσουν με τον τρόπο αυτό το τέλος για τις ΑΠΕ (το δικό μας ΕΤΜΕΑΡ). Τέλος που πρακτικά επιβάρυνε μόνο τους μικρούς καταναλωτές - οι βιομηχανίες εξαιρούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά. Ο σχεδιασμός αυτός έγινε την εποχή που η χρέωση του τέλους αυτού είχε φθάσει σε αστρονομικά ύψη (75 ευρώ την μεγαβατώρα έναντι 17 του σημερινού δικού μας ) και υπήρχαν ισχυρές πολιτικές πιέσεις για την μείωσή του του. Τελικά οι Γερμανοί πολιτικοί αποφάσισαν να καταργήσουν τελείως (εδώ και δύο χρόνια) το δικό τους ΕΤΜΕΑΡ και να το υποκαταστήσουν με ένα φόρο άνθρακα στην κατανάλωση ενέργειας στις μεταφορές και τις οικοδομές. Υποσχόμενοι ταυτόχρονα ότι στο μέλλον (από το 2027) θα επιστρέψουν ένα τμήμα των εσόδων από τον φόρο στα νοικοκυριά (Klimageld).
Τι θα σημαίνει η εφαρμογή της ιδέας του δανεισμού για όλους - τόσο για τις βιομηχανίες όσο και τους μικρούς καταναλωτές; Θα σημαίνει ότι στα 300 εκατομμύρια τον χρόνο που θα δοθούν στις βιομηχανίες θα προστεθούν περίπου άλλα τόσα για να μειωθεί κάπως το ΕΤΜΕΑΡ που βαρύνει τους καταναλωτές. Για παράδειγμα από 17 ευρώ την μεγαβατώρα σε 7. Αυτό θα στοίχιζε λιγότερα από 300 εκατομμύρια στον ΕΛΑΠΕ (ίσως περί τα 250) και θα μείωνε την ετήσια δαπάνη για ρεύμα του μέσου καταναλωτή κατά περίπου 40 ευρώ δηλαδή θα την μείωνε κατά 5% περίπου*. Ακόμα καλύτερα, η μείωση του ΕΤΜΕΑΡ να γινόταν κλιμακωτά - για παράδειγμα να μηδενιζόταν για παροχές με συμφωνημένη ισχύ 8 KVA - αντισταθμίζοντας έτσι σε ένα βαθμό την πρόσφατη υπερβολική αύξηση της χρέωσης για το δίκτυο διανομής.
Δεν μας απασχολεί εδώ το κατά πόσο η ιδέα του δανεισμού είναι καλή. Απλώς κρίνουμε σκόπιμο να προτείνουμε να διευρυνθεί λιγάκι για καλό σκοπό. Πάντως ο ΕΛΑΠΕ θα πρέπει να εύχεται να αυξηθεί η τιμή του ρεύματος στο μέλλον (αντίθετα με τα κρατικά πλάνα και υποσχέσεις) γιατί αλλιώς τα δάνεια θα πάρουν θαλασσινή οσμή. Και οι υποχρεώσεις του ΕΛΑΠΕ είναι υποχρεώσεις του κράτους. Θα πει κανείς: ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μετά από 23 χρόνια; Σωστό κι αυτό!
* Η ταυτόχρονη μετατροπή της εισφοράς για την ΕΡΤ των 36 ευρώ τον χρόνο σε εθελοντική συνδρομή θα μείωνε την δαπάνη στον λογαριασμό (για όσους δεν ενδιαφέρονται να χρηματοδοτούν την ΕΡΤ) κατά σχεδόν 80 ευρώ τον χρόνο. Ένα ξεγυρισμένο 10% μείωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου